გამარჯობა, მე დუცი ვარ ))

ეს ჩემი ბლოგია , ბლოგი რომელიც ფურცლებისა და დღიურის ალტერნატივა იქნება ჩემთვის!


კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება!



Monday, March 5, 2012

შეშლილები სამოთხეში ხვდებიან?

ყველაფერი  მაშინ დაიწყო, როცა  FB_ზე  EVENT ვნახე სპექტაკლის. იმ წუთასვე გამიელვა აზრმა, რომ მე იქ უნდა წავსულიყავი! თანაც მარტო!
ჩემი ცვალებადი ხასიათის გამო ხშირად მეცვლებოდა აზრები.. წავსულიყავი, არ წავსულიყავი... ღირდა კი?!.. მაგრამ ისიც ვიცოდი რომ ამ შეკითხვაზე პასუხს მხოლოდ იმ შემთხვევაში გავიგებდი თუ წავიდოდი ))
დასაკარგი არაფერი იყო, სიამოვნების მიღებას კი წინ არაფერი ედგა..
2დღით ადრე დავეკონტაქტე რუსთაველ მეგობარს, ვთხოვე, რომ დამხვედროდა და მივეცილებინე... იმის გამო რომ რუსთავში ნამყოფი არ ვიყავი..
2011 წელი
18 დეკემბერი
კვირა
რუსთავი
თეატრი: „ბრავო“
სპექტაკლი: შეშლილები სამოთხეში ხვდებიან?
მონაწილეობენ: ირაკლი , გიორგი ,  ნიკა....
ფასი: 7 ლარი
დასაწყისი: 19:00
13:00ზე ტრენინგი მქონდა  და  “მორთულ-მოკაზმული“  მივედი ))))  ყველას აინტერესებსხოლმე დეტალები და გეტყვით )))))) მეცვა: მაღალქუსლიანი შუზები შავი ფერის, შავი მაგრამ არა ძალიან მუქი ყელწინდა, შავი მოკლე იუბკა მუხლამდე, მოყავისფრო-მოკრემისფრო პიჯაკი და  შავი პალტო, ასევე ყელზე კაშნე... ჩანთა გვერდით გადასაკიდი, ტყავის, გრძელი ყურით, მაგრამ ხელში მეკავა.. თმა გაშლილი, ჩემი უმშვენიერესი ფერის თმა ))))) მხრებზე მეფინა ))) სახეზე ტონალური და ტუჩებზე საცხი.. სათვალე თავისთავად!  ჩემი გაპრანჭვის პიკი ტუშია, მაგრამ არ მესვა... დამავიწყდა  )))))  სპორტის სასახლიდან გავყევი მარშუტკას.. გზადაგზა გიოს(რუსთაველი მეგობარი) ვურეკავდი რომ გამეგო სად დამხვდებოდა.
ჩავედი...
ქალაქი ისეთია.. როგორ ვთქვა.. პატარა და სართულებიანი ))) ტრიალ მინდორში ამოსული სახლები... მე მასე არ მიყვარს.. ძველი რუსთავი უფრო მყუდოა.. ვიბოდიალეთ.. მივედით რუსთავის თეატრთან.. აღმოჩნდა რომ  „ბრავო“  სხვაგან იყო.. გვქონდა საათნახევარი დრო... ამასობაში დაღამდა! მე რომ მიყვარს ისე... ნისლიანი ღამეები როა.. და განათებები თბილი )) თან ძალიან სიცივე არ იყო, ჰაერი კარგად ისუნთქებოდა..
7ის წუთები იყო, შევედით თეატრში და ვუთხარი, რომ ჯავშანი მქონდა ბილეთზე. 7ზე იწყება ხომ იცით და მერე აიღეთ ბილეთებიო. გამოვედით.. გავჩერდით თეატრის წინ .. საშინლად ნელა გადიოდა დრო. 7ს აკლდა 10 წუთი, რომ დავემშვიდობე გიოს და შევედი. შესასვლელთან ახალგაზრდები იდგნენ  და ერთ-ერთმა  კარი გამიღო, მობრძანდითო )) სასიამოვნო ჟესტი იყო! ))  ვუთხარი ჯავშანიათქო.. მეორე რიგში რომ გინდოდათო ხომ?.. და ორი ბილეთი მომაწოდა..  ერთი მინდათქო ვუთხარი )) იქვე გავჩერდი.. შიგნით „პუფები“ და ხალხი იყო... არ შევედი... თან არ მინდოდა ირაკლი გადამყროდა სადმე.. მერე გარეთ გამოვედი..  „სალაროში“ ვიკითხე რამდენხანში დაიწყებათქო და არამგონია ზუსტად 7ზე დაიწყოსო... ალბათ 8ის წუთებზე დაიწყებაო.. რამდენსაათიანია სპექტაკლითქო და 45 წუთიო... კარგია ანუ ძალიან არ დამიგვიანდებათქო, ხმამაღლა გავიფიქრე )))))))))
რამდენიმე წუთში დარბაზიც გაიღო.. შევედი..... სცენაზე უკვე გამოსულები იყვნენ მსახიობები... ძალიან პატარა დარბაზი იყო, მეორე რიგი კი ფაქტობრივად სცენაზე... როგორ მინდოდა საკუთარი თავის დანახვა სცენიდან... ბნელობა... მსახიობების სახეები არ ჩანდა.. ჯერ ერთმა თქვა რაღაც.. მერე მეორემ... და გული გამეწურა და ის „ის“ იყო )) მესამე...    მმმ.... ძალიან გამიხარდა...
სცენარი შემდეგნაირი იყო: შეშლილები ცხოვრობდნენ პანსიონატში,.. ამ შემთვევაში ერთ ოთახში, ეცვათ შესაბამისი ფორმები... აი „ის“ თეთრი.... და ეს შეშლილები იყვნენ პოეტები... კითხულობნდნენ ლექსებს.. ყვებოდნენ სიყვარულზე.. თოვლზე..
სულ, რომ არაფერი, ნამდვილი სამოთხე იყო ჩემთვის იქ ყოფნა და ჩემი საყვარელი ლექსების მოსმენა... ირაკლიმ წაიკითხა „იისფერი თოვლი“ და კიდევ მრავალი სხვა..
ტენდენციურობაში არ ჩამომართმევთ ალბათ თუ ვიტყვი, რომ ირაკლი ყველაზე ძლიერი მსახიობი იყო მათ შორის )) ნამდვილი მსახიობია! სისხლში აქვს უბრალოდ... მისია!.. ორგანიზმის ნაწილია!!!!
დარბაზში გათბობა არ იყო , პალტოებით ვისხედით.. ძალიან ციოდა! გაყინული ვიყავი... შესაძლოა სხვა ჟრუანტელი მივლიდა...  ))
ბიჭები მიმოიფანტნენ.. ირაკლი დადგა კედელთან ახლოს, შუაში... დაიწყო და შემომხედა, ან შემომხედა და დაიწყო..  ააააააააააააა.............. ეს არ ვიცი რა იყო!!! როგორ ვთქვა, ან როგორ აღვწერო.... მე გამეღიმა, ძალიან გამეღიმა და ასე გაღიმებული ვყვებოდი ირაკლის წაკითხულ ზანგურის ლექსს: მიუშვით ვნებები თავიანთ ნებაზე.... მასაც გაეღიმა წამიერად... მერე პროფესიონალიზმმა დაფარა მასში „მიჯნური“ )))))))))))
ააააააააააააააააააააა,  ნამდვილი შოკი იყო!!!  როგორ ვთქვა, როგორ გადმოგცეთ, როგორ გა გა გე ბი ნოთ!.. არ ვიცი!... არ ვიცი რა დამემართა... ჟრუანტელმა დამიარა, სისხლის ყველა მოლეკულა ამოძრავდა ჩემში.. ყველაზე საოცარი ემოცია იყო, რაც კი მქონია... თანაც ჩემი საყვარელი ლექსია ეგ... ადრე ვუთხარი ირაკლის მაგ ლექსის პირველი „ხაზი“ .. და ზუსტად ეგ რომ დაიწყო ძალიან გამიხარდა!!!..
ძალიან გამიხარდა, ძალიან მესიამოვნა, ძალიან... ავკანკალდი... ემოციების პიკი იყო!.. სპეკტაკლი გრძელდებოდა და მე უკვე ვიცოდი რომ ირაკლიმ დამინახა!.. დამინახა როგორ ვიჯექი მარტო, არც მარცნივ მეჯდა ვინმე და არც მარჯვნივ..  მან უკვე იცოდა რომ მას ვაჩუქე ჩემი ცხოვრების ის რამდენიმე წუთი.. საოცარი ატმოსფერო იყო.. ნამდვილი სამოთხე ჩემთვის!...
ითქვა ბოლო სიტყვები.. გაისმა ტაში, მსახიობებმა თავი დაგვიკრეს და შევიდნენ კულისებში.. მე გამოვედი თუ არა დარბაზიდან, არ გამიხედავს  არსაით.. ისევ ჩემს „ნაჭუჭში“ ვიყავი.. პირდაპირ გავედი გარეთ... ავხედე ზეცას და.......  წავედი გაჩერებისკენ..   
 და ბოლოს: ისეთი მშვიდი, შინაგანად, როგორც სპექტაკლიდან გამოსვლის შემდეგ ვიყავი, არასოდეს ვყოფილვარ!..